In de Pers
Recensie van de voorstelling
‘DE MONTEUR EN HET MEISJE’:
“Wildpark brengt theater voor jongeren en wil hen aanzetten tot nadenken. Zonder dat door hun strot te duwen. Deze voorstelling doet dat op een aantrekkelijke manier, met grappige momenten en – ja – ook ogenblikken dat de jeugdige bezoeker een brokje krijgt toegeworpen waarop wat langer moet worden gekauwd. Prima, want de volgende seconde kan er alweer worden gegrinnikt. Die combinatie is een kenmerk van uitstekend jeugdtheater.”
– Rob Schoone, Eindhovens Dagblad
12 juni 2021
Reactie op de voorstelling
‘EEN ONGELOFELIJK BELANGRIJK EN WAARGEBEUD VERHAAL OF ZO’:
“We waren onwijs onder de indruk van het ongelofelijke verhaal, en belangrijker: de kinderen ook. Heb nog nooit derdeklassers zo geconcentreerd en aandachtig zien kijken…. Past ook erg goed bij de leeftijd.”
– Docent VMBO leerjaar 3
Voortgezetonderwijs Metameer, Boxmeer
2 september 2020
Juryrapport cultuurprijs van Eindhoven 2019:
“Wildpark, onder leiding van Annemiek Nienhuis, heeft als doel creativiteit stimuleren bij kinderen en jongeren. Zij is van mening dat kinderen al op vroege leeftijd in een keurslijf worden geduwd. Zelfs als je als jongere je passie najaagt door een creatief beroep te kiezen wordt daar soms negatief op gereageerd, Prestatie lijkt voorop te staan. Wildpark geeft kinderen de vrijheid om zich (creatief) uit te spreken. Dit doet Wildpark door middel van theater in allerlei verschillende vormen aan kinderen en jongeren aan te bieden. Je kunt meedoen als deelnemer maar ook als kijker laat Wildpark je theater ervaren door te kijken en het te bespreken. De passie en het doel van Annemiek dat ze al jaren nastreeft waren tijdens ons gesprek met haar extreem voelbaar. De enige man in ons midden van de jury werd zelfs bijna tot tranen geroerd. Voor Wildpark geldt dat zij op zoek zijn naar een vaste plek, een plek waar ze verder kunnen uitbouwen aan de hand van de nieuwe missie en visie die ze nu aan het herformuleren zijn. De jury is van mening dat Eindhoven een dergelijk initiatief van theater enorm moet koesteren. .”
– Jury Eindhoven Cultuurprijs 2019, Stichting Cultuur Eindhoven
30 oktober 2019
Reactie op de voorstelling
‘EEN ONGELOFELIJK BELANGRIJK EN WAARGEBEUD VERHAAL OF ZO’:
“Waar zijn mensen voor bedoeld? Dat was voor Eric Mijnster de grote vraag na zijn universitaire studie. Werd het een baan op kantoor met een scherm tussen hem en de zon of koos hij voor wat zijn hart wilde: naar buiten? In Een ongelofelijk belangrijk en waargebeurd verhaal over geluk enzo, een stimulerende theaterlezing voor mensen vanaf negen, geeft hij het antwoord.
‘Hoe oud ben jij? Twaalf? Heb je al een businessplan?’
‘En jij? Wie komen er op je verjaardag? Vrienden? Je kunt beter kiezen voor mensen die goed zijn voor je netwerk.’
Eric Mijnster begint streng, om dan om te slaan: dit zeiden ze vroeger tegen mij. Dat waag ik te betwijfelen, maar zijn idee is duidelijk: we leven in een wereld waarin geld, zekerheid en efficiency de dienst uitmaken. Daar worden mensen niet gelukkiger van.
Mijnster (31) worstelde met de scheiding van zijn ouders (hij was toen dertien) en zijn nieuwe stiefvader. Hij stelde hem redelijke vragen en kreeg onredelijke antwoorden, die erop neer kwamen dat hij zijn mond moest houden omdat de stiefvader immers het geld binnenbracht. Wie betaalt, bepaalt, en anders donder je maar op.
De confrontatie leidde verrassend genoeg niet tot puberaal verzet, maar tot hard werken, mooie cijfers en een universitaire studie communicatie. Bij een saaie stage kon hij de grote vraag niet meer uit de weg gaan: wat wil ik nou echt? Volg je hart en kom in je flow, werd zijn missie. Hij schreef er een boek over: Het geluksgevoel.
Door een voetbalblessure kwam hij op de fiets terecht. Dat werd zijn passie. Hij begon zelfs aan de route des grandes Alpes: 650 kilometer over veertien bergpassen tot 2800 meter. Dertig uur fietsen. En dat wilde hij ook nog in één keer doen.
Annemiek Nienhuis, artistiek leider van Wildpark, zag theaterstof in het Maarten van der Weijden-achtige verhaal. Ze bewerkte Het geluksgevoel en regisseerde de schrijver. Die brengt Een ongelofelijk belangrijk en waargebeurd verhaal over geluk enzo met overtuiging en veel contact met de kinderen in de zaal.
Soms maakt hij te simplistische sprongen. De natuur denkt niet na en toch gaat alles goed, dus waarom zouden wij dat wel doen? Nou, bijvoorbeeld omdat de natuur geen bewustzijn heeft en geen keuzes kan maken en wij wel. Maar de boodschap laat niets te raden over: volg je dromen en laat je niet remmen door zogenaamd volwassen redelijkheid of angst om het anders te doen dan anderen. Zorg dat je in je flow komt. Dat even modieuze als vage begrip betekent ongeveer: doe waarvoor je intrinsiek gemotiveerd bent.
Nienhuis en Mijnster zetten een aantrekkelijke TED-talk-achtige performance op de vloer, met een achterdoek dat de mogelijkheid geeft van projecties van heldhaftige en inspirerende foto’s en een grafische verbeelding van de fietstocht. De fiets staat er ook, op een standaard. Al trappend doet Mijnster een deel van het verhaal. Hij heeft zijn keuze gemaakt: een leven buiten in een sportbroek, niet binnen in een pak met stropdas.”
– Dick van Teylingen, Theaterkant
21 september 2019
Reactie op de voorstelling
‘ME AT THE ZOO 12+’:
“Na zo’n 900 voorstellingen in 16 jaar tijd werd op 1 mei de stekker eruit getrokken bij het Eindhovense jeugdtheatergezelschap Hetpaarddatvliegt. Ondanks een positief advies werd de subsidie van de provincie stopgezet, en viel ineens de grootste financiële basis van het gezelschap weg. ,,Als iets waaraan je zestien jaar met hart en ziel hebt gewerkt ineens wegvalt, doet dat verschrikkelijk pijn, niet te beschrijven”, zegt Annemiek Nienhuis, artistiek leider van het Paard. Ondanks de ‘flinke klappen’ krabbelden Nienhuis en Annemie Meijer (oud-zakelijk Paard-leider) op en initieerden ‘met een bak vol nieuwe energie’ samen met het Parktheater een nieuw platform voor jeugdtheater: Wildpark. Opgezet met subsidie voor jeugdtheater van de gemeente Eindhoven. ,,We willen er zijn voor kinderen én jongeren, voor beginnende makers én gevestigde, in de wijk én in het theater.”
Verborgen vlogs
Eerste wapenfeit is de 12+-voorstelling MeAtTheZoo, vrijdag 27 oktober te zien in Pand P. Zeven Eindhovense jongeren werden zes weken aan het werk gezet door theatermaakster Peerke Malschaert. Met de jongeren – Aaliyah, Bieke, Daniëlle, Joppe, Maud, Stanzi en Sem – startte zij een (nog nog verborgen) YouTube-kanaal. Malschaert gaf de jongeren iedere week een opdracht, zij reageerden met een vlog. Op het podium van Pand P ontmoeten de jongeren elkaar nu voor het eerst in het echt. Het publiek is hier getuige van in een soort talkshowsetting. Hoe reageren de jongeren als hun eerste blikken elkaar kruisen? Zullen ze alles blijven delen? Nienhuis: ,,Hoe goed kun je elkaar echt leren kennen via vlogs, hoe eerlijk ben je en wat voegt live toe? Dat willen we onderzoeken. Het is geen traditioneel theater, op het podium hoeft niemand te acteren. Noem het documentairetheater.”
– Dieter van den Bergh, Eindhovensdagblad
24 oktober 2017
Reactie op de voorstelling
‘WIJ ZIJN ALLEMAAL 15 MAAR HEBBEN ONTZETTEND VEEL ZIN OM 16 TE WORDEN’:
“Regisseur Lenneke Maas slaagt erin om haar groep zeer jonge spelers, middelbare scholieren nog, tot een bijzondere zeggingskracht te brengen. Wat ze vertellen en hoe ze dat vertellen sluit heel nauw aan op hun persoonlijkheden en de levensfase waarin ze zich bevinden, en tegelijk ontstijgt de collage van verhalen het puberniveau. En daarmee worden de zes jonge spelers ieder op een eigen manier een everyman, en laten ze hun publiek goed voelen hoe ook volwassenen nog steeds op weg zijn om volwassen te worden.
Een grote tafel vol snoep en chips, ranja en een tropisch blauw drankje dat vermoedelijk alcoholhoudend is, domineert het beeld. Het is feest, alle zes de jongeren zijn prachtig aangekleed, ze houden het wijnglas vast alsof ze nooit anders hebben gedaan. Maar toch. Hun ogen trekken onweerstaanbaar naar de stapel marshmallows op de tafel. De jongens geven er aan toe, de meiden houden zich in. Met een even zwaarwegende logica: wie voortdurend in beweging is en zo snel mogelijk groot en sterk moet zijn, die eet en eet. Wie zich oefent in evenwichtigheid en omringd is door duizenden onontkoombare rolmodellen, houdt zich in en kiest ervoor wat fruit tussen twee vingers naar haar mond te brengen, zorgvuldig te kauwen en vooral te genieten van al het gezonds dat dat voor je lijf doet.
En intussen vliegt het brein in een laatste groeispurt heen en weer tussen grote vragen en kleine. Tussen supra-menselijk en supermenselijk. Suzy heeft door hoe niemand eigenlijk echt voor zichzelf spreekt, Bibian ziet hoe de filmactrices die vol goede bedoelingen hun levensadviezen over hun miljoenenpubliek uitstorten eigenlijk totaal geen recht van spreken hebben en toch dat podium krijgen. Oliver is hier voor de lijfelijke ervaring, Danique om iets te voelen en haar zelfbehoud op te geven. Luna kan lang stil zijn maar zingt wat ze wil zeggen, telkens nog net naast de spotlights. Tijl intussen is nieuwsgierig en stelt op tijd de juiste vraag. Maar het gaat er ook om wie een bondje heeft met wie en hoe het leven daar soms genadeloos tussen kan komen.
De spelers horen vanavond tijdens de première vermoedelijk voor het eerst hoe hun publiek, met daarin veel mensen in de leeftijd van hun ouders, lacht als zij hun filosofische, hunkerende, vertwijfelde uitspraken doen, als ze elkaar achterna zitten en zoenen, als ze hun verdriet hangend over de tafel uitbrullen en als ze de perverse kanten van groepsgedrag doorzien. Maar het is geen uitlachen. De lach, die geeft ons lucht. Want wij herkennen het. En we weten dat het met vallen en opstaan nog heel lang zo blijft. Dat we ons hooguit iets minder verbazen, kwaad maken of uit het lood laten slaan door al die dingen die we liever steeds beter zouden gaan doen.
En Maas doet haar specifieke werkpraktijk als maker/docent eer aan. Ze heeft haar zes spelers zo stevig weten te maken dat ze goed met die publieksreactie omgaan. Daarin ligt haar specifieke kwaliteit. Ja, ze zijn heel jong en niet professioneel geschoold, er valt weleens een zin in het water, de emotie kan op momenten beter gedoseerd. Maar het spel heeft over het algemeen rust en de voorstelling heeft een goede spanningsboog; de zes zijn zich al behoorlijk bewust van wat ze teweegbrengen en Maas weet ze op momenten net een extra duwtje te geven.
Het is alsof zij doelbewust hun verlangens laten botsen op wat de volwassen kijker al doorvoelt: er is niet een dag waarop je plotseling volwassen bent. In ieder van ons huist nog de kleuter die vrolijk om zich heen happend in de slagroomtaart wil vallen, de puber die het leed van de wereld op haar schouders meetorst, de vent die zijn kracht wil tonen, de outsider die ziet hoe de massa zich laat misleiden. Deze voorstelling maakt een feest van dat continuüm, dat heen en weer pendelen dat mensen doen tussen volwassenheid en kinderlijkheid. En Tijls vraag aan Bibian of het ooit nog goed komt met hem? Die houdt ieder van ons bezig. Al wordt de tijd die ons rest steeds korter. En daarom: taart, nu!”
– Wendy Lubberding, Theaterkant
2 december 2018
17 september 2016Reactie op de voorstelling
‘ANNE 10 JR, WIL GRAAG OPGEHAALD WORDEN’:
“De jonge theatermaakster Anne van der Steen maakte na haar afstuderen van de Fontys Academie voor Drama met regisseur Annemiek Nienhuis van jeugdtheaterplatform Wildpark haar debuutvoorstelling Anne, 10 jaar, wil graag opgehaald worden. Het leverde haar een plek op binnen het driejarige talentontwikkelingsprogramma ThinX van Parktheater Eindhoven. Als start speelde ze haar debuut afgelopen weekend nog een keer in Pand P.
De tekst van de voorstelling is van de jonge schrijver en vaste samenwerkingspartner Glenn Markesteijn, die aan de HKU Writing for Performance studeerde en daar onder anderen les kreeg van Jibbe Willems. Het is een goed gestructureerd verhaal, geschreven in heldere taal die je af en toe onverhoeds ontroert maar ook veel humor kent.
De thematiek is herkenbaar: een tienjarig meisje heeft het gevoel nergens echt bij te horen, ook en vooral niet bij haar familie. Dat heeft ze op een kwade dag uitgesproken en nu zit ze op zolder, waar ze voor straf naartoe is gestuurd om er maar eens goed over na te denken.
Dat is natuurlijk een heel stomme straf. Tussen de dakkoffer, oude pick-up, fotoalbums, koffers en dozen trapt ze kwaad tegen een bal, fulminerend tegen haar ouders, zusjes, en alle anderen waar ze niet bij hoort. Zo geven de makers Anne na een eerste minder gemotiveerde start vanuit de dakkoffer toch een logische aanleiding om haar monoloog in te zetten. Vanaf het trappen van de bal ben je mee met haar machteloosheid en haar gevoel onbegrepen te zijn, en ontrolt zich een zoektocht naar waar ze dan wel bij hoort: haar echte vader, naar zij hoopt de man wiens platen ze op zolder vindt: Huub van der Lubbe van De Dijk, een man met ‘een heel goede neus’.
Van der Steen is erop uit om een afgerond verhaal te vertellen, en de tekst is daarin een dragend element. Van A gaat het voortvarend naar B en komen we via vrolijke verwarring bij C. Haar spel is het sterkst wanneer ze in hoog tempo de dialoogjes naspeelt tussen haar en haar ouders in de auto, de dierentuin of aan tafel. Ze switcht dan onnadrukkelijk maar treffend tussen de woedende wanhoop van de onbegrepen prepuber naar het volautomatisch negeren daarvan door ouders die het altijd beter weten.
Soms richt ze zich eventjes rechtstreeks tot het publiek, maar niet altijd is duidelijk wat daarvoor de aanleiding is. Zitten wij ook op de zolder? Haar personage heet Anne, en zij zelf ook, maar wat is het verband tussen die twee – waarom wil Anne ons het verhaal van Anne geven? Soms klinkt er muziek omdat ze een plaatje opzet, maar soms ook knalt die uit het niets over de speakers. Het zijn dramaturgische vraagstukken waar nog winst te behalen valt.
Op de stoelen zitten deze zondagmiddag veel kinderen. Zij zijn helemaal mee met het innemende personage Anne en haar onhandige maar herkenbare worsteling met wie ze is. Wanneer ze met haar radiografisch bestuurbare auto het Playmobilpubliek van Playmobil Huub omver knalt klinkt er geschrokken gelach, en als ze de haren uit het doucheputje peutert voor een DNA-onderzoek wordt er luidkeels gegruweld.
Ik zag een debuut van een gretige speler met een behoorlijke basis in een stuk dat wat steviger dramatisch onderbouwd mag. Hopelijk laat Anne van der Steen de komende drie jaar meer van zichzelf zien, en groeit ze uit tot een bewuste maker die af en toe eens buiten de lijntjes kleurt.”
– Wendy Lubberding, Theaterkrant
17 september 2018
Nederlands 
English (UK)